ای خورشید فجر پیروزی

ماه تمام جلوه آزادی

تا کی در انتظرات روزها را سر کنیم

در پی دیدار تو عمر را سر کنیم

ای حلقه وصل زمین و آسمان

صاحب شب و روز و زمان

تا کی در هجر دوریت گریه کنیم

از دیوانگی جامه از تن بر کنیم

یا صاحب الزمان

                             منتقم خون فاطمه

                                                        پس کی می آیی...

کجایی مولای من ؟ کجایی آرام قلبم؟ درد فراق را چگونه می توان بازگو کردن؟ جگر سوخته از غم هجران را چگونه می توان التیام بخشیدن ؟ تا کی درد هجران را به دل بکشیم؟ تا کی آرزوی دیدارت را در سر بپرورانیم؟ ای خورشید درخشان! ای ماه تابان! تا کی از درد دوریت بگریم؟ تا کی سرگشته و پریشان باشم؟ تا کی از هر کوی و برزن سراغت را بگیریم؟
 مولاجان ! دیدگانم گریان است و خارفراق چشمانم را می آزارد آیا راهی هست تا دیدارت کنم؟ انتظار روزی را می کشم که بیایی و دوستان و عاشقانت گرداگردت را بگیرند، روزی که با آمدنت دوستانت را عزت و بزرگی می‌بخشی و در آن روز دشمنانت به خاک ذلت و خواری می افتند. بیا و ببین که در چه عصری زندگی می کنیم. هر جا از ظلم و بیداد فغان می کند و کسی نیست که دادمان را بگیرد و حقمان را بستاند، مولاجان !عاشقانت در انتظارند. دیدگانشان اشکبار است. دلهایشان دردناک و جگرهایشان از غم فراق تو سوزان است، بیا و از سر چشمه های پرآبت سیرابمان کن، بیا و عطش قلبمان را بنشان. بیا تا دیدگانم روشن و بینا گردد، خود می دانی که در درونم چه می گذرد، خود می دانی که دلم آرام و قرار ندارد، ناله و زاریم را بشنو و اشکهایم را ببین که به استقبالت می آیند، جسمم را خاک پایت می کنم و با اشکهایم راهت را هموار؛ تا بیایی ، ای غایب الآمال من! ای نور دیدگانم! آیا انتظارم را سرانجامی خواهد بود؟ آیا چهرة سیاه و شرمنده ام با وجهة نورانیت روشن خواهد گشت؟ به این فکر می کنم که آیا روزی دعایم مستجاب خواهد شد و آرزویم برآورده خواهد گشت؟